Dokument Dagome Iudex zadeklarował ówczesne ziemie obecnej Polski jako lenno Stolicy Apostolskiej [7]. Był to wg źródeł pierwszy tego typu odnotowany przypadek w historii [8]. Na stronie 150 publikacji Jean Sedlara opisano historię pobierania podatków lennych w Polsce, autor analizował też stosunek lenny ówczesnej Polski i Stolicy Apostolskiej. Początkowo władca płacił ten podatek z własnych zasobów, przynajmniej po porozumieniu spisanym w 1038 roku. Później  lenno opłacano narzucając je jako podatek pogłówny całej ludności kraju. W początki XIII wieku, papiescy poborcy podatkowi przybywali do Polski celem zbierania go. Płatności były w jakiś sposób nieregularne, papieże musieli ponaglać przy zwłoce. Obalono go w XVII wieku, wraz z prądami reformacji. Dokumenty z tamtego okresu okazyjnie zawierały informację iż Polska jest bezpośrednim subjektem Kościoła Rzymskiego” [7, str. 150].

Stolica Państwa Szinske

Publikacja osadzona na stronie wydawcy- mapa rozwoju przestrzennego miasta Szinske

Większość autorów polskiej literatury historycznej za pierwszą stolicę czasów Mieszka I uznaje Gniezno. Wydaje się to nielogiczne:

1) Przeczy temu treść najważniejszych materiałów źródłowych (co dla części historyków nie jest żadną przeszkodą- zarzucają oni błędy w dokumentach źródłowych). Przeczą temu też dane ekonomiczne, np. dane na temat zaludnienia poszczególnych miast w tamtym okresie, albo też badania nad rozwojem ekonomicznym regionów, sugerujące że to właśnie miasta nadrzeczne lub portowe mogły mieć większe predyspozycje rozwoju polityczano- gospodarczego. Dla wielu historyków inne dane w źródłach czy warunki ekonomiczne nie są żadnymi wskazówkami. Dla przedstawienia skali nadużyć i nieścisłości, podaje się początki polskiej państwowości na rok 966, chociaż jest to teza nie mająca jakiegokolwiek logicznego potwierdzenia w źródłach historycznych czy w badaniach nad rozwojem gospodarczym tych terenów. Tezą tą żyli jednak średniowieczni misjonarze prowadzący kroniki ówcześnie uzyskującego dominację wyznania, notujący “wyznaniowe” podboje. Uznanie że dany obszar zyskuje miano państwa gdy jego władca przechodzi na obrządek rzymskokatolicki nie ma charakteru naukowego i jest jedynie nadużyciem z czasów XVIII-wiecznych, gdy historiografię pisano pobieżnie i z określonej perspektywy wyznaniowej. Historia ekonomiczna tych terenów każe datować powstanie państwowości już znacznie wcześniej.

2) Powstanie wyszukiwarek internetowych. Nieścisłości związane z pierwszym dokumentem dotyczącym ziem obecnej Polski. “Dagome Iudex”, tłumaczyć można może brakiem wyszukiwarek internetowych- współczesna analiza danych źródłowych każe ten dokument odczytywać inaczej.

Tekst Dagome iudex

Fot. Tekst łaciński, cc wikimedia

Item in alio tomo sub Iohanne XV papa Dagome iudex et Ote senatrix et filii eorum: Misicam et Lambertus – nescio cuius gentis homines, puto autem Sardos fuisse, quoniam ipsi a IIII iudicibus reguntur – leguntur beato Petro contulisse unam civitatem in integro, que vocatur Schinesghe, cum omnibus suis pertinentiis infra hos affines, sicuti incipit a primo latere longum mare, fine Bruzze usque in locum, qui dicitur Russe et fines Russe extendente usque in Craccoa et ab ipsa Craccoa usque ad flumen Oddere recte in locum, qui dicitur Alemure, et ab ipsa Alemura usque in terram Milze recte intra Oddere et exinde ducente iuxta flumen Oddera usque in predictam civitatem Schinesghe.[4]

Tłumaczenie polskie

Podobnie w innym tomie z czasów papieża Jana XV Dagome, żupan, i Ote, pani i synowie ich Mieszko i Lambert (nie wiem, jakiego to plemienia ludzie, sądzę jednak, że to byli Sardos, ponieważ ci są rządzeni przez czterech “panów”) mieli nadać świętemu Piotrowi w całości jedno państwo, które zwie się Schinesghe z wszystkimi swymi przynależnościami w tych granicach, jak się zaczyna od pierwszego boku wzdłuż morza [dalej] granicą Prus aż do miejsca, które nazywa się Ruś, a granicą Rusi [dalej] ciągnąc aż do Krakowa i od tego Krakowa aż do rzeki Odry, prosto do miejsca, które nazywa się Alemure, a od tej Alemury aż do ziemi Milczan i od granicy Milczan prosto do Odry i stąd idąc wzdłuż rzeki Odry aż do rzeczonego państwa Schinesghe.[4, ze zmianami red. w słowach Żupan i “Sardos”]

Identyfikacja jako Gniezno

Niestety, część polityków i miejscowych historyków wprowadziła do podręczników i nauczania szkolnego inną, dawną interpretację. Według Brygidy Kürbisówny początkowe “Sc” jest błędnie odczytanym “K”. Oryginalny zapis brzmiałby więc “Kninesne” lub “Khinesghe” [za: Jerzy Dowiat, Metryka chrztu Mieszka I i jej geneza, Warszawa 1961, s.91]. Prywatnie autorka ta wyróżniała się głęboką religijnością- być może więc łatwiej jej było uznać siedzibę arcybiskupstwa za siedzibę władcy.

Schinesghe w dobie wyszukiwarek internetowych

Źródła w epoce wyszukiwarek internetowych każą to widzieć inaczej. Oto źródła które wyszukałem, sugerują one iż mogła się tu nawet znajdować stolica władcy. Ówczesny Szczecin składał się z trzech części: grodu, podgrodzia i portu. Ówczesny Szczecin był znacznie ludniejszy niż inne miasta na terenie kontrolowanego obszaru. W 967 roku ówczesny władca przyłączył Pomorze wraz ze Szczecinem do kontrolowanych przez siebie obszarów Wielkopolski.

Pommersches Jahrbuch für Geschichts- und Alterthumsforschung sowie …, Tom 1, strona 57, 2. Akapit

Stetin (d.i. Gipfelung, das Schloß) Schinske 995 beim ersten Vorkommen d.h. declivicum also Warpisches zunächst die wendische Unterstadt (S Nicolai Parochie)

Das Rolandslied als Geschichtsquelle und die Entstehung der … – Strona 54 books.google.pl/books?id=kxYVAAAAMAAJ

F. E. Mann – 1912

1o26f., wird nun Stettin die civitas S’chinske und Szinske genannt.

wg: Baltische Studien: pommersche Jahrbücher für Landesgeschichte : 1872 – Strona 9, books.google.pl/books?id=M9ZTAAAAcAAJ

Die zu Stettin gehörenden können der Theil der Werizane (Stromanwohner) gewesen sein. der nicht mit den andern zum Jiadrabunde trat. was zwischen *900 und 920 geschehen sein muß. Oder Schinske ist nicht bloß Name der Stadt.

Toponimia wg lokalnych źródeł

Pierwotna nazwa Szczecina jest słowiańskiego pochodzenia. Dokumenty pisane zachowane ze średniowiecza są stosunkowo nieliczne i trudno z nich wyciągnąć konkretne wnioski. Dawniej panowało przekonanie, że nazwa miasta pochodzi od szczeciny. Inni wywodzili ją od słowa ściek (ponieważ wody odrzańskie w tym rejonie bardzo powoli „ściekają” ku Bałtykowi). Nowsze badania postawiły jeszcze dalsze przypuszczenia, że gród szczeciński otrzymał swą nazwę od szczytu, na którym się wznosił. Stare kroniki wspominają, iż miasto znajdowało się na trzech wzgórzach. Od tych szczytów powstała pierwsza nazwa Szczytno. Marian Gumowski na podstawie badań przeprowadzonych na starych pieczęciach miejskich uważał, iż pierwotna nazwa miasta brzmiała Szczycin.

Na przestrzeni wieków Szczecin wielokrotnie zmieniał nazwy. Najstarsza wzmianka wymieniająca nazwę Stetinum pochodzi z 1133, w 1188 Stetyn, w 1251 Stityn a także Stitinum, Stytin, Stiltin i Szczeticinice

wg http://szczecin.polskiemiasta.info/toponimia

wg http://books.google.pl/books?id=M9ZTAAAAcAAJ&hl=pl&hl=pl&pg=PA9&img=1&zoom=3&sig=ACfU3U1V1w8E-60F-QfpMgxn-SEtkSjLcA&ci=75%2C192%2C764%2C321&edge=0

Dalsza literatura:

Die Städte der Provinz Pommern: Abriss ihrer Geschichte, zumeist nach Urkunden, von Gustav Kratz (strona xxi)
BELCHNEROWSKA ALEKSANDRA, Toponimia miasta Szczecina, Uniwersytet Szczeciński. [Wyd.2 uzup.]. Szczecin : Wydaw.Nauk.US, 1988. – Na okł. r.wyd.: 1987808.4-311(438.251)

Dagome iudex – znaczenie

Dokument ten to incipit pochodzącego z końca XI wieku regestu kopii dokumentu donacyjnego władcy identyfikowanego z księciem Polski Mieszkiem I, darowującego państwo, nazwane w dokumencie „państwem gnieźnieńskim”, w opiekę, lub w feudalne lenno, por [7], Stolicy Apostolskiej. Dokument, na którym oparł się kopista sporządzony został prawdopodobnie w kancelarii wystawcy w państwie Szinske (możliwe jest również, że powstał w Quedlinburgu lub w Rzymie) około 991 roku.

Treść i znaczenie dokumentu

Identyfikacja tytułu Iudex

Wg wielu analiz dawnych dokumentów, tytuł iudex jest jednoznacznie indentyfikowany z tytułem żupana. Tytuł ten był szczególnie rozpowszechniony na Bałkanach i wśród Słowian południowych, ale mógł być on też pozostałością po wcześniejszej organizacji państwowej- np. struktur organizacyjnych Rzeszy króla Samo. Autor Wasilewski w 1963 r. opublikował analizę w której dowodzi że tytuł ten był tytułem władcy na obszarach objętych wpływami bizantyjskimi. Przy czym sam tytuł iudex nie budzi zastrzeżeń, jest bardzo dobrze znany, przede wszystkim na gruncie włoskim, a zwłaszcza w Rzymie. Iudices nazywano w pierwszym rzędzie książąt i hrabiów, z Włoch przeniknął i upowszechnił się w Niemczech, gdzie określał panów feudalnych, optymatów, ale nie suwerennych władców. Nie oznacza to, że tytuł ten musiał odzwierciedlać zależności Mieszka od cesarstwa, gdyż dokument ten wyrażał punkt widzenia papieski. Przez iudex tłumaczono też greckie archon/ἄρχων. W Bizancjum archontami nazywano optymatów, czyli tę samą grupę, którą na zachodzie określano iudices, ale również obcych władców np. książąt kijowskich, władców węgierskich i pieczyńskich. Jeżeli dokument był pisany w Polsce, a nie w Rzymie, to świadczy to o tym, że prawdopodobnie pisano go w obecności i częściowo pod dyktando wysłannika papieskiego – ponieważ użycie terminu rex (król) było wykluczone, a dux (książę) mogło uchodzić za zbyt skromne. Tytuł senatrix jest analogiczny, bowiem senatores byli objęci pojęciem iudices. Jednak wg Przemysława Wiszniewskiego użycie tytułu senatrix (znanego z praktyki napisów epitafijnych w Rzymie w XI-XII wieku, gdzie przydawany był zwyczajowo dostojnym małżonkom rzymskich arystokratów, niezależnie od godności sprawowanej przez ich małżonków) zamiast iudicissa może świadczyć o tym, że autor mógł chcieć oddać (w znanej sobie terminologii) różnicę, a nie podobieństwo statusu obu wystawców dokumentu. Więcej: Henryk Łowmiański,Imię chrzestne Mieszka I [w:] Studia nad dziejami Słowiańszczyzny, Polski i Rusi w wiekach średnich, Poznań, 1986, s.314; Przemysław Wiszniewski, Domus Bolezlai. W poszukiwaniu tradycji dynastycznej Piastów (do około 1138 roku), Wrocław 2008, s.45

Dagome

1)Dagome, mogło znaczyć Król Wendów[2].
2)Określenie to jest identyfikowane nie tylko jako odnoszącew się do wariantów imienia władcy:
3) odnoszące się do Tracki, mogło oznaczać trackiego żupana. W szczególności mogło się odnosić do Słowian zamieszkujących Trację.
4) mogło się odnosić do “Przywódcy pogan”, przy czym termin Dagone miał właśnie odnosić się do trackich pogan i być genewrycznym terminem na określenie pogańskich Słowian w Tracji. Opisują o tym Ivo Vukčević  oraz [6].
Rex Germanorum, Populos Sclavorum: An Inquiry Into the Origin & … – Strona 74 ,books.google.pl/books?isbn=0970931964 – Ivo Vukčević – 2001 

Later, he believes, in the Christian era, Dagon was a generic term for pagans, for pagan Slavs in Dacia, for pagan Serbs who later settled in Poland, where Kunstmann finds traces of Dagon {Dagome-iudex-Regeste) in late 1 0th century Polish …

“puto autem Sardos fuisse”
Ręczny dopisek na niektórych kopiach tego dokumentu “puto Sardos fuisse” lub “puto autem Sardos fuisse” jest rozumiany przez badaczy [6] jako odwołanie do trackiego ludu Sardoi, rozmieszczonego w okolicach dzisiejszej Bułgarii.

Inne wytłumaczenia

W tym dokumencie, spisanym po łacinie, 4 wystawców oddaje swoje państwo jako lenno Stolicy Apostolskiej [7]. Motywy podjęcia tej decyzji nie są dokładnie znane z uwagi na skąpe źródła. Spośród wielu tez, najbardziej zasługującą na uwagę jest teoria czyniąca z Dagome iudex element walki o niezależność diecezji poznańskiej od arcybiskupstwa w Magdeburgu. Ślady walki o ten obszar kościelny widać choćby w kronice biskupa merseburskiego Thietmara. Pod datą 968 kronikarz ten zapisuje zależność poznańskiego Jordana od Magdeburga. Zapisek ten obfituje jednak w błędy merytoryczne i uznaje się go powszechnie za stronniczy. Identycznie, władzę Magdeburga nad Poznaniem chcieli utrzymywać tamtejsi hierarchowie kościelni, poprzez fałszowane dokumenty cesarskie. Inna, równie popularna teza, utrzymuje, że Dagome iudex stara się zabezpieczyć prawa do tronu dla synów Mieszka I, którzy zostali zrodzeni z Ody. Zagadkowe jest tu jednak odwołanie się do papieża – w tamtych czasach wpływy biskupów Rzymu na politykę Europy były znikome.

Z dokumentem tym wiążą się również inne problemy badawcze. Nie jest jasne, dlaczego Mieszko I występuje tam jako sędzia Dagome (“Dagome iudex”)[a]. Dochodzą do tego także rozbieżności, które tworzą różnice pomiędzy kopiami regestu: jedne lekcje podają imię Dagome, inne Dagone. Teoria o Dagome wiąże się wyłącznie z oddaniem pierwszeństwa lekcji starszej (Dagone występuje w kopiach późniejszych). Stąd też na przełomie XIX i XX wieku było popularne, a obecnie całkowicie odrzucone, nieco fantastyczne przypuszczenie, że “Dagome iudex” to przekręcony przez kopistę/skrybę piszącego pod dyktando “Ego Mesco dux” – “Ja, książę Mieszko”, co odpowiadałoby formułom typowym dla tego typu dokumentów (przeczy temu choćby treść samego dokumentu, który we wszystkich odpisach, notuje imię syna Mieszka o tym samym imieniu zawsze jako Misica, nigdy jako Mesco). Funkcjonuje również hipoteza, iż Dagome to ligatura imienia Dagobert (które władca miałby przyjąć na chrzcie) i Mieszko (Dagome jako połączenie Dagobert oraz Mesco); przykładem mogą tu być pierwsi władcy Węgier, którzy występowali w dokumentach po chrzcie już pod nowymi imionami. Jednak nie jest pewne dlaczego imię miałoby być właśnie takie, wśród Piastów niepopularne. Istnieją hipotezy używające imienia występującego w regeście za dowód skandynawskiego pochodzenia Mieszka I. Według teorii Jerzego Dowiata z 1961[2], Dagome to zapisane w łacinie słowiańskie imię Dygoma (lub Dzigoma) występujące m.in. w Bulli gnieźnieńskiej – mogło to być pierwotne imię władcy, natomiast imieniem chrześcijańskim było łacińskie Michał, zdrobnione w X w. na Miszka (Miszko, Miszek)[3], a wskrzeszone w XII w. w postaci Mieszko (Mieszek). Słabym punktem tej hipotezy jest użycie pogańskiego imienia księcia w liście skierowanym do papieża.

Dagome iudex jest, mimo to, bardzo ważnym źródłem geograficznym wczesnych dziejów Polski, choć oczywiście w związku z intencjami Deusdedita nazwy miejscowości tam występujące mogły zostać zniekształcone, stwarzając badaczom duże problemy (np. Schinesghe i Alemure). Istnieją także różnice pomiędzy poszczególnymi kopiami regestu (wymienione niżej). Uważa się, że wszystkie wymienione punkty w regeście oznaczają raczej nazwy terytoriów, a nie szczegółowych miejsc. Tym samym uważa się Craccoa za ziemię krakowską a nie miasto. Podobnie odnosi się do nazwy Alemure, którą to badacze skłonni są raczej zakwalifikować jako Morawy, a nie Ołomuniec czy inne miasta.

Granice państwa Szinske

Punkty odniesienia, przy pomocy których można nakreślić granice państwa Szinske:

• Schinesghe/Schniesghee/Schignesne/Schniesche/Schinesne/Schinesgne (Szczecin wg części autorów, wg podobieństwa nazw Szinske i Schinesghe, ale też: Gniezno, wg Stanisława Rosponda na podstawie analizy językowej, a wbrew geograficznej logiki dokumentu);
• Morze Bałtyckie prawdopodobnie na części gdańskiej (longum mare), lub Pomorze, gdyż nawet obecnie w językach romańskich termin “longum” dodany przed nazwą zbiornika wodnego oznacza tereny położone przed nim.
• Prusy (Bruzze/Pruzze/Przze);
• Nieznane dziś wczesnośredniowieczne państwo na wschód bądź południe od Prus, szeroko opisywane w źródłach, ale nie zlokalizowane. Było schrystianizowane w obrządku bizantyjskim od ok. 860 r. (Russe/Russae);
• Kraków (Craccoa/Raccoa/Graccoa/Cracoa);
• rzeka Odra (flumen Oddera/Oddere);
• Alemure (Ołomuniec Morawski lub Morawy lub Oława);
• Milze/Mulze – ziemia Milczan (plemię łużyckie z grodem Budziszynem), tzw. Milsko.

Przypisy

• Brygida Kürbis: Dagome iudex. Studium krytyczne, [w:] Początki państwa polskiego – Księga Tysiąclecia, t. II, Poznań 1962, s. 362-423.
• Gerard Labuda: Studia nad początkami państwa polskiego, t. II, Warszawa 1988, s. 240-261.
• Henryk Łowmiański: Początki Polski, t. V, Warszawa 1973, s. 595-605.

• Karol Maleczyński, Bielińska M., Gąsiorowski A.: Dyplomatyka wieków średnich (pol.), Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk, Łódź 1971, [dostęp 2011-07-05].

[1] Jerzy Strzelczyk, Wandalowie i ich afrykańskie państwo, wyd. 2, PIW 2005, ISBN 83-06-02964-X

[2] Campbell, Lyle. Historical Linguistics. 2004. MIT Press. s. 418. ISBN 0262532670.

[3] K. Jasiński, Rodowód pierwszych Piastów, Poznań 2004, s. 64. [4] O. Balzer, Genealogia Piastów, Kraków 2005, s. 54

[5] M. K. Barański, Dynastia Piastów w Polsce, Warszawa 2005, s. 61.

[6] Die Slaven: Ihr Name, Ihre Wanderung Nach Europa und Die Anfänge der … Autorzy Heinrich Kunstmann

[7] East Central Europe in the Middle Ages, 1000-1500 Autorzy Jean W Sedlar, str. 476 http://books.google.pl/books?id=3o5lrvuwOVwC&lpg=PA476&dq=dagome%20king&hl=pl&pg=PA476#v=onepage&q=dagome%20king&f=false

[8] überliefert die erste bekannte Schenkung eines Staates an den Apostolischen Stuhl- w niemieckiej Wikipedii dla hasła Dagome Iudex.